چادویک بوسمن از تولد تا مرگ Chadwick Boseman 1976-2020

همیار(شریک)من درنویسندگی و همکار  اوبرت شخصی ست به نام استون بون  که حامی و یاری دهنده ی ما ست و من به دلیل علاقه ی شدید چادویک بوسمن به بازی کردن در نقش افراد سیاهپوست تاریخی،با او شوخی میکردم.ما در مورد نقش های اودر مجموعه ی  “۴۲” در نقش جکی رابینسون و نقش قهرمان خیالی شگفت انگیز، تی چالا، در مجوعه ی فیلم پلنگ سیاه (Black Panther) چیزهایی یادداشت کردیم (نوشتیم).علاوه بر این، بوسمن  نقش های تورگود مارشال و جیمز براون را بازی کرده است،در حال حاضر نقش مردان سیاه پوست(Black) از نظر سبک و سیاق بسیار متفاوت از سایر نقش هاست که این شکاف بین شخصیت ها برای یک بازیگر غیر قابل تحمل است.”در آخر او نقش یک الاغ را برای من بازی خواهد کرد.”شوخی کردم.(این جمله به این دلیل گفته شده که او نقش های زیاد و متفاوتی را بازی کرده است) او از من بهتر خواهد بود.من فقط شوخی می کردم،اما وقتی به عقب نگاه می کنم متوجه می شوم که دوست داشتم این فرصت  را ببینم و تجربه کنم.متاسفم که نمی توانم این فرصت را بدست آورم. چادویک بوسمن از عالم عمومی و معمول به دور و بی خبر است،آخرین سال زندگی اش به نبرد با سرطان روده ی بزرگ گذشت،و این در حالی بود که هنوز فیلم هایش در حال نمایش بر روی پرده ها ی سینما بود.متاسفانه در تاریخ ۲۸ اوت ۲۰۲۰ این بیماری پیروز شد و او را از پا درآورد. اودر آن زمان ۴۳ ساله بود.

 

 

او از زمانی که در سال ۲۰۱۳ در مجموعه ی “۴۲” ایفای نقش کرد،تبدیل به اسطوره ای دست نیافتنی شد،دقیقا مانند موقعیتی که اسپایک لی هنگامی که نقش استارمین نورمان را در یک مجموعه ی اکشن_درام در ویتنام بازی کرده بود به دست آورده بود،موقعیت”فیلم Da 5 Bloods”. نورمان روش مخصوص به خود را برای بازی در آن فیلم داشت،حالا هر آنچه که در مورد نقش های قبلی بوسمن می دانیم، خود به تنهایی و بدون نیاز به توضیحات بیشتر می تواند برای روایت این موضوع(داستان)به ما کمک کند:او نقش قهرمانان آمریکایی را با استحکام و مقاومت زیاد،همچون دژهای مستحکم و با جلال و شکوه،بازی کرده است.آنها افرادی هستند که دنیا را تغییر دادند.

 

در “Da 5 Bloods” ،او یک شخصیت ایده آل دارد،معلم تاریخ سیاه و رهبر حزب توده.در نقش او ما میتوانیم این ویژگی ها راببینیم که شخصیتی که آن را بازی می کند یک عامل وادار کننده به گناه است،یک انسان مغرور و بی پروا از هرچیزی ست که باید تاوان  تبعیض های نژادی که قائل شده بود را بدهد،اما  در آخر این شخصیت پیچیده و مبهم می تواند چون نورچراغی باشد که راه بخشیده شدن را به ما نشان دهد.ایفای این نقش ها و مسئولیت ها برای بازیگری که در زمان کوتاه بر روی صحنه است،خیلی سنگین و زیاد بود،اما اسطوره ها فرادی هستند که بسیار سریع  پیشرفت می کنند و از پس این مسئولیت ها بر می آیند.زمانی که لی در ذهن خود  سختی های پیش رو نورمان در دوره ی بازیگری را تصور میکند، بوسمن  با سکوت قدرتمندانه ی خود تبدیل به یک اسطوره می شود.

دانستن این موضوع که بوسمن این نقش را در زمان محدودی بازی می کند،باعث می شود این امر بسیار غم انگیزترو آزاردهنده ترباشد.او چهار سال پیش اثر خود را عیب شناسی کرد،و این به آن معناست که مارشال،در فیلم ۲۱ پل و تمامی نمایش های او با  این نگرانی اجرا می شدند که هر لحظه ممکن بود زمان به پایان برسد.با توجه به بیوگرافی فیلم ها،آنها به شدت اکشن و تحقیر آمیز هستند پس با توجه به این فیلم ها نمی توانیم به دانسته های های بوسمن پی ببریم.وقتی به این رابطه پی بردم،فورا به فیلم مستندهوارد اشمن به نام هوارد در زهنم تداعی شد،آنجایی که میبینیم ترانه سرای تحسین شده در فیلم آرزو می کند که خود را به وسیله ی شرایط آزاردهنده،هر شرایطی ،حتی در بستر مرگ،برای اطمینان از زندگی آماده کند.مانندچادویک بوسمن،آشمن  هم کار بسیاری بزرگی در جامعه انجام داد،که بسیارغرور آفرین بود،و آن کار انگیزه دادن به افراد برای زنده ماندن بود.جاودانه کردن این امر، هنراست،به دلیل اینکه آن یک کار راحت توام با تلخی ست و تنها با گذشت کردن کمی از غم و اندوه آن کاسته می شود.

 

از لحاظ سینمایی،فیلم بریان هلگلند ۴۲ جایی بود که بوسمن  برای اولین بار قدم بزرگی درعرصه ی سینما برداشت.بعد از سال ها زحمت کشیدن و پخش شدن این مجموعه در تلویزیون و در چند قسمت فیلم کوتاه،نقش جکی رابینسون  با همان چالشی روبه رو شد که ویل اسمیث  در فیلم علی به کارگردانی میکائیل من مواجه شده بود:چگونه کسی که قبلا فیلم های عادی با نمایشنامه های زندگینامه وارانه را بازی کرده می تواند مجموعه ی افسانه ای را بازی کند؟

 

داشتن برجسته ترین نقش نمایشنامه فقط فشار اثبات را برای بازیگر افزایش می دهد.

بوسمن با استمرار در انجام کارها در طول زندگی کوتاه حرفه ای خود،موفق بود.او تبدیل به اسطوره ی شخصیت ها شد و درمجموعه نمایش های خیرخواهانه ی زیادی شرکت کرد.فیلم ۴۲ بدون شک به طرز شگفت انگیزی منحصر به فرد است،به طوری که داستان های خوب هالیوودی با ماندگاری قدیمی دوست دارند که شبیه آن باشند،اما این داستان عشق بین بوسمن و نیکول بهاری  به عنوان همسرجکی،راشل، است.این دو نفر چنان به هم گره خورده اند که بیننده در پرتنش ترین صحنه ها بین  رابینسون و آلان معتقد است که راشل می تواند قدرت خود را حتی به صورت تلفنی هم به فرد مقابل(پشت تلفن) منتقل کند.این کار به این دلیل در اینجا جواب می دهد که باعث می شود ما به قدرت بخشیدن  رابطه ی متقابل آنها ایمان بیاوریم.

گزینه ی بعدی مورد نظر بوسمن در رده ی افراد ساه پوست،جیمز براون بود،فردی که قبلا درس خود را روی صحنه ی نمایش پس داده بود.هیچ کس نمی تواند مانند جیمز براون  باشد اما در نمایش گت آپ آن،هنگامی که ما مضمون اصلی آن را با کمی تاخیر درک می کنیم،باعث به وجودآمدن کمی شک وشبهه برای ما می شود که همین امر سبب می شود مجبور شویم رونوشتی از آن نمایش تهیه کنیم و در دست داشته باشیم.

 

واضح است که بوسمن کار خود را به درستی بلد است و وظایف خود را به بهترین شکل انجام می دهد و همین امر باعث می شود که در حین اجرای نمایش،کار خوب کارگردان و سایر بازیگران نیز به چشم آید .بوسمن به سادگی می توانست انرژی های ساطع شده از مردم را دریافت و درک کند.این یک اجرای غول آسا بود،این نمایش به دلیل قوی بودن می تواند موقعیت سایر نمایش ها را به خطربیاندازد.این نمایش لحظات خوبی را در بر میگیرد،آن لحظه هایی که اجرای براون به اوج می رسد جایی ست که اجرا واقعا درخشش دارد.او همچنین روش های عجیبی را برای نمایان کردن(نشان دادن) اجرای همکارانش از جمله جیل اسکات و زنده یاد نلسان الیس دارد تا همه را مبهوت صحنه کند.

 

اگرچه ممکن است که این کار برای خیریه انجام شود،اما بوسمن نمیخواست  اجازه دهد به هیچ روشی فیلم او را بدزدند.و این امر به بهترین شکل دررفتار او با فیلم ماما براون مشهود است. نقش ماما براون توسط های پرایستز بازی شده است.دیوید  به وسیله ی نمایش گت آپ آن نیمی ازراه را طی کرده است.پرده برداری کامل از این موضوع مرا وادار می کند که بگویم این فیلم را بررسی کردم و یک نظر منفی درباره ی آن دارم که براساس مخافت شدید من با نظریه ی کارگردان برای از بین بردن(ماست مالی کردن) همه ی میراث باقی مانده از فیلم است.اما این کار چادویک بوسمن اجازه ی  نمی دهد که سیاه پوست بودن براون فراموش شود.

 

برای باقی ماندن در رده ی قهرمانان واقعی آمریکایی،بوسمن با تورگود مارشال جوان در فیلم مارشال در جشنواره ی رگای نالد هالدین مقابله کرد.مانند فیلم ۴۲،موضوع این فیلم نیز عمدتا تداعی استعاره های قدیمی فیلم “استودیوی هالیوود” است،و به سبک استنلی کرامر نیست که منتظر داستان ها ی واقعی مهم در مورد افراد سیاه پوست باشید.فیلم مارشال اغلب باعث ایجاد خشم می شود،چون ثابت می کند که حقیقت عجیب تر از داستان است چون بزرگترین شگفتی های آن ساخته نشده است.و بوسمن در چگونگی بازی نقش اصلی این داستان انتخاب جالب و جسورانه ای انجام می دهد: انتخاب تورگود مارشال برای او نوعی ضربه(صدمه)است و اصلا نقطه ی قوتی برای او و کترش محسوب نمی شود.در این بررسی مت زوار سیتز احساسات خود را  بسیار شیوارتر بیان می کند و می گوید :این بیشتر یک نمایش کلاسیک هالیوودی ست که هامفری بوگارت،پل نیومن و دیگر سوپراستارهای سفید قرن بیستم که دراین قبیل  از نمایش ها بودند در آن بازی می کنند اما با این حال تماشای آن بسیار هیجان انگیز است،اینکه کارهایی از قبیل سیگار کشیدن در یک کلوب جاز،پوشیدن کت شلوار بی نقص دوخته شده و راه رفتن از نقطه ای به نقطه ای مشخص انجام دهیم و بدون توجه به هیچ چیز از آنها لذت ببریم.

 

همزمان سیدنی پوآتیه نقش تورگود مارشال را نیز بازی کرد اما کمی پیرتر و عاقل تر و با کاریزماتیک کمتر.حدس من این است که این موضوع و  بیشترین سرگرمی ست که بازیگر می تواند در هنگام خیال پردازی و ساختن افسانه ی خود داشته باشد.

صحبت کردن در مورد اسطوره ها باعث می شود که برای پلنگ سیاه و حضور در ام سی یو بیشتر مشتاق شویم.برای من مرور نکردن فیلم های مورال و دی سی بسیار سخت است پس به همین دلیل مطمئن هستم برایان تالریکو وقتی که من درخواست فیلم پلنگ سیاه را کردم فکر کرد که عقل خود را ز دست داده ام.درابتدا من چیزی از حضورکوتاه او در کاپیتان آمریکا وار در سال ۲۰۱۶ نمیدانستم اما در حال حاضر یکی از طرفداران رایان گولکر در گروه بوسمن هستم،شاید این اتفاق به این دلیل پیش آمد که دیگر هرگز قصد دیدن فیلم های ابر قهرمانی با موضوع سیاه پوست ها را ندارم.

البته پلنگ سیاه تاریخ سازی و افتخار آفرینی های زیادی داشته است چه در اسکار و چه در گیشه.از همه مهمتر کولگر مرزهای سختگیرانه ی ام سی یور را جا به جا کرده است و با برجسته سازی مضمون هایی از قبیل زندگی سیاه، که از گذشته در کار های او تاثیر چشمگیری داشتند،مجددا آنها را در ذهن خود بازسازی کرد.این کارگردان،دنیرو را به عنوان یک نمونه ی عالی از قهرمانی فراموش نشدنی به بی جوردن آورد وآن بسیار بهتر از چیزی بود که در فیلم ها نمایش داده می شد.

در فیلم پلنگ سیاه،با وجود اینکه دست به هر کاری می زنند تا توجه مخاطب را جلب کند ،اما در نهایت فقط نگاه مخاطب را حفظ می کنند.مواردی مانند جلوه های ویژه یا یک عمل شرورانه از این قبیل اعمال اند.عملکرد های بوسمن،سلطنتی،جنسی ،هیجان انگیز،درگیری،عصبانی و اغوا کننده بود و از هیچ کدام از زنانی که در کنار او کار میکردند نترسید و کار را به خاطر آنها واگذار نکرد.

او از سرطان رنج می برد….

آخرین نقش بوسمن در ما رینیز بلک اثر آگوست ویلسون بود که برای بار دیگر نشان داد او نمی تواند از بزرگی آمریکا و قهرمانان سیاه دور بماند.و حالا،با وجود این،من باید با قلبی آکنده از غم و اندوه با چادویک بوسمن در دانشگاه آلوم هاورد خداحافظی کنم. و حالا با هم پاسخ او را می شنویم هنگامی که مجموعه ی کتاب سبز جایزه ی بهترین فیلم را دریافت می کند:بازیگر درخشان و پادشاه همیشگی یک بهشت سیاه و سفید،آرزو می کنیم با وجود روزهای خوب،شما هم همواره در کنار ما وجود داشته باشید.بوسمن یک ترم تمام هزینه های کلاس تئاتر در دانشگاه آکسفورد را پذیرفت و هزینه ی این سفر را بازیگر فوق العاده ی دیگری به نام دنزل واشنگتن پرداخت کرده است. پس ما میتوانیم نتیجه بگیریم که بوسمن قبل از مشهور شدن هم توانسته بود از افسانه ها عبور کند و اسطوره شود.چادویک بوسمن جزء قهرمانان بود،او قهرمانی واقعی بود.

پادشاه ما،تا همیشه در آرامش باشید.