اسکار ۲۰۲۱: سرزمین آوارگان اصلی ترین برندۀ مراسم غیرعادی امسال

اسکار ۲۰۲۱ بالاخره بعد از کشدار ترین فصل خود در طول تاریخ سرانجام برگزار شد. با وجود نیاز به اقدامات ایمنی از قبیل آزمایش‌های متعدد COVID-19 و فاصله‌گذاری اجتماعی، نسخه جمع و جور نود و سومین جایزه اسکار درزمان پاندمی توانست خود را به عنوان مراسمی گره خورده با احساسات مردم به اثبات برساند. گرچه امسال کمی از درخشندگی و تجملات همیشگی این مراسم کاسته شده بود و فرش های قرمز ۶ فوت از هم فاصله داشتند، اما شرکت کنندگان در حضور دوربین الزامی به زدن ماسک نداشتند.

استیون سودربرگ، تهیه کننده اسکار (که از قضا کارگردان «فیلم شیوع» محصول سال ۲۰۱۱ نیز هست (فیلمی در مورد ویروسی که مثل کرونا به سرعت در حال شیوع است) و شرکای وی قول یک رویداد صمیمانه، بدون میزبان و بدون اجازه بزرگنمایی را داده بودند. رویدادی که مانند یک فیلم در دو مکان برگزار می شود: یونیون استیشن و سالن تئاتر دالبی (خانۀ همیشگی اسکار). علاوه بر این در هر بخش از مراسم تعداد تماشاگران این بار به جای ۳۴۰۰ نفر همیشگی، به ۱۷۰ نفر کاهش یافته بود. سودربرگ همچنین برندگان اسکار را به سخنرانی هایی شخصی تر و گسترده تر تشویق کرد. کسانی که در لس آنجلس نبودند نیز توسط ماهواره و از راه دور در مراسم شرکت داده شدند. اتمسفر ایستگاه قطار یونیون استیشن اما بیشتر شبیه یک سالن دنج و خنک بود که جمعیت در آن خوش می گذراندند.

 

رجینا کینگ، که نخستین تجربۀ کارگردانی اش یعنی فیلم «شبی در میامی» در ۳ موضوع نامزد جایزه شده بود، به عنوان مجری برنامه در حالی روی صحنه آمد که اسامی دیگر مجریان این مراسم مانند تیتراژ فیلم پشت سر او بر روی اسکرین پخش می شدند. او همچنین لباس آبی بسیار مجللی بر تن داشت که دو پوشش بالای دست های او را پوشانده بود: دست هایی که اسامی برندگان را حمل می کردند. او اولین جایزه را برای فیلمنامه اصلی به امرالد فنل برای فیلم «زن جوان آتیه دار» اهدا کرد. امرالد بریتانیایی در حالی که جایزه خود را برمیداشت، با شوخ طبع اظهار داشت: «او (اسکار) چقدر سنگین و سرد است!». فنل هنگام فیلمبرداری ۲۳ روزۀ اثر خود هفت ماهه باردار بود. وی در ۱۳  سال اخیر (یعنی بعد از سالی که دیابلو کودی برای فیلم «جونو» برندۀ این جایزه شد) اولین زنی است که جایزۀ فیلمنامۀ اصلی را به خود اختصاص می دهد.

 

جایزۀ بهترین فیلمنامۀ اقتباسی نیز به داستان «فیلم پدر» که در رابطه با زوال عقل نوشته شده بود، تعلق گرفت. فیلمنامه ای که فیلمساز فرانسوی، فلوریان زلر، به همراه همکارش، کریستوفر همپتون، بر اساس یکی از نمایشنامه های خود نوشته است. این پیروزی کمی ناراحت کننده بود زیرا بسیاری تصور می کردند این جایزه به کلوئی ژائو برای «سرزمین آوارگان» تعلق خواهد گرفت.

 

همانطور که انتظار می رفت، فیلم دانمارکی «یک دور دیگر» در مورد گروهی آشوبگر از میانسالان معتاد به مشروبات الکلی، برندۀ بهترین فیلم بین المللی شد و جایزه را از دستان لورا درن، برنده بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال گذشته برای «داستان ازدواج» گرفت. این یک لحظه خوشایند و در عین حال تلخ برای کارگردان فیلم، توماس وینتربرگ بود که این روزها عزادار دختر ۱۹ ساله خود آیدا است که فقط چهار روز پس از فیلمبرداری در یک تصادف رانندگی فوت کرد. وی با اشاره به او گفت: «این معجزه ای است که اتفاق افتاده است – و شما هم بخشی از این معجزه هستید. نمی دانم شاید در دادن این جایزه پارتی بازی کرده اید اما هرچه باشد این یکی برای شماست.»

درن سپس جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را به دانیل کالوویای پیشتاز برای بازی در نقش «فرد همپتون»، رهبر گروه پلنگ سیاه در فیلم «یهودا و مسیح سیاه» اهدا کرد. این تعجب آور نبود چرا که او همۀ جوایز قبل از اسکار را نیزدریافت کرده بود (جوایز گلدن گلوب، انجمن منتقدان، انجمن بازیگران نمایش و بفتا). وی ضمن اشاره به همکار خود در این فیلم، لاکیت استنفیلد، که او را «یک هدیه» خواند، از خدا، مادرش و سایر اعضای خانواده تشکر کرد. او همچنین از همبازی زن خود در فیلم به عنوان «نوری که نامش دومینک فیشبک است» یاد کرد. او سپس با ابراز دلتنگی نسبت به مادرش، که از راه دور شاهد مراسم در سالن دالبی بود، سخنرانی خود را اینگونه به پایان رساند: «مادرم با پدرم ملاقات کرد و آنها رابطه جنسی برقرار کردند، این شگفت آور است. می دانید چه می گویم؟ من اینجا هستم، می دانی منظورم چیست؟ من از زنده بودن بسیار خوشحالم… بنابراین امشب می خواهم آن را جشن بگیرم.»

 

سپس دون چیدل خبرهایی را در مورد اینكه كدام طراح آرایش و مو مدعی اسكار خواهد بود منتشر کرد. تیم برنده (همانطور که انتظار می رفت) تیم فیلم «ریشه سیاه مارینی» بود شامل سرجیو لوپز-ریور، میا نیل و جامیکا ویلسون بود. آنها اولین آفریقایی-آمریکایی تبارهایی بودند که موفق به کسب جایزۀ بهترین چهره‌پردازی و آرایش مو شدند. در همین حال، آن روت – طراح لباس این فیلم – پیرترین زنی بود که توانست در سن ۸۹ سالگی موفق به دریافت اسکار شود. در کمال تاسف اما، او در مراسم شرکت نکرده بود. نام او با جیمز آیووری، که برای فیلمنامۀ اقتباسی خود در فیلم «مرا با نام خودت صدا بزن» در سال ۲۰۱۷ برنده اسکار شده بود، برای کسب عنوان مسن ترین برندۀ اسکار پیوند خورده است.

 

سپس برایان کرنستون در تئاتر دالبی حضور پیدا کرد و در آنجا آنچه موازی این در یک قرن پیش یعنی در سال ۱۹۲۱ متعاقب یک بیماری همه گیر جهانی دیگر اتفاق افتاده بود را نشان داد. در سال ۱۹۴۲، صندوق حمایتی The Motion Picture and T.V. Fund برای کمک به کسانی که در شرایطی سخت قرار گرفته بودند، ایجاد شد. مادر خود کرانستون نیز در نهایت کارش به آنجا کشیده بود. پس از تشریح چگونگی فعالیت MPTF در شرایط سخت اخیر کشور، از ۷۰ نفر از کادر مراقبت های بهداشتی و اجتماعی که توسط آنها واکسینه شده بودند دعوت شد تا روی صحنه بیایند. این اولین بار بود که جایزۀ بشردوستانه ژان هرشولت به یک سازمان اعطا می شد. همچنین آن شب تایلر پری نیز جایزه ای برای بنیاد خیره خود که به کمک به افراد مستضعف اقتصادی اختصاص یافته است دریافت کرد و سخنرانی آتشینی در مورد اینکه چرا باید بیشتر مراقب باشیم ارائه داد. او همچنین خود را طرفدار جنبش «پرهیز از نفرت» معرفی کرد.

نفر بعدی کارگردان برندۀ سال گذشته بونگ جون هو برای فیلم مطرح «انگل» بود که برندۀ امسال را در تئاتر دالبی شهر سئول اعلام کرد. از همه نامزدهای دریافت جایزه یک سوال مشابه پرسیده شده بود: «اگر مجبور باشید کارگردانی را تنها در ۲۰ ثانیه برای یک بچه توضیح دهید، چه خواهید گفت؟». دیوید فینچر بهترین پاسخ را داد: « دو صحنه برای فیلمبرداری یک صحنه وجود دارد و یکی از آنها اشتباه است». اما در مورد اینکه چه کسی برندۀ این جایزه شد، این کلوئی ژائو بود که توانست پس از کاترین بیگلو (که در سال ۲۰۱۰ برای فیلم «مهلکه» برندۀ این جایزه شده بود) نخستین زنی باشد که جایزۀ بهترین کارگردانی را دریافت می کند. او همچنین اولین زن رنگین پوستی بود که این جایزه را دریافت کرد.

 

ریز احمد، ستارۀ فیلم «فیلم آوای متال» به عنوان اهدا کنندۀ جایزۀ بهترین صداگذاری روی سن آمد و البته، فیلم او نیز برنده شد. او سپس اسکار بهترین فیلم کوتاه را به به تراوان فری و دزموند رو به خاطر فیلم به جای «دو غریبۀ غیر صمیمی» که به مردی سیاهپوست که در زمان گیر افتاده و در نهایت این حلقه با مرگ او پایان می یابد، اهدا کرد.

 

ریز ویترسپون سپس جایزۀ بهترین انیمیشن کوتاه را به ویل مک کورماک و مایکل گوویر، کارگردانان فیلم « اگر هر اتفاقی بیفتد، دوستت دارم» اهدا کرد. فیلم درباره زوجی است که دخترشان را در جریان تیراندازی در مدرسه از دست داده اند. این فیلم انیمیشنی دو بعدی است که کاملاً بدون دیالوگ و توسط یک تیم پویانمایی که همگی زن هستند، ساخته شده است. ویترسپون سپس با معرفی انیمیشن «روح» ساختۀ کمپانی پیکسار به عنوان برندۀ جایزۀ بهترین فیلم انیمیشنی به اجرای خود ادامه داد. البته جای تعجب نیست چرا که این سومین پیروزی برای کارگردان فیلم، پیت داکتر، پس از دو «انیمیشن بالا» (۲۰۰۹) و «انیمیشن درون و بیرون» (۲۰۱۵) و نیز یازدهمین پیروزی پیکسار (به عنوان موفق ترین استودیوی انیمیشن سازی در این زمینه) به شمار می رود.

 

مارلی متلین کار خود را با اهدای جایزۀ بهترین فیلم مستند کوتاه به «کولت» شروع کرد. مستندی که در آن یک زن یهودی در یکی از اردوگاه های کار اجباری آلمان با یک زن جوان تر همراه می شود که خود برادرش را (که عضو جنبش مقاومت فرانسه بوده است) در همین اردوگاه از دست داده است. کارگردانی این فیلم را آنتونی گیاکچینو بر عهده داشته است. در ادامه، متلین به بهترین فیلم مستند رسید و اعلام کرد که «معلم هشت پای من» برنده اسکار در این شاخه است. این یک پیروزی نادر برای دو فیلمساز آفریقای جنوبی است – پیپا ارلیش، کارگردان و Craig Foster تهیه کننده. جیمز رید، کارگردان دیگر فیلم نیز انگلیسی است.

استیون یئون با یاد آوری خاطره ای از تماشای فیلم خشن «نابودگر ۲: روز داوری» همراه با مادرش، اسکار بهترین جلوه های بصری را به «انگاشته (فیلم تنت)» اهدا کرد. در همین اثنا وقتی یون یو-جانگ، مادر زن یئون در «فیلم میناری» برای  جایزۀ بهترین بازیگر نقش مکمل زن به صحنه دعوت شد، از اینکه برد پیت، تهیه کنندۀ فیلمش این جایزه را به او می دهد سر از پا نمی شناخت. او با شوخی گفت: « آقای برد پیت، بالاخره شما را دیدم! از ملاقات شما خوشحالم. وقتی در حال فیلمبرداری بودیم شما شخصا کجا بودید؟!» یون اولین زن آسیایی است که پس از پیروزی میوشی اومه کی در سال ۱۹۵۷ برای فیلم «سایونارا» این جایزه را می برد. او همچنین از لحاظ سنی، سومین بازیگر مسنی است که توانسته است در ۷۳ سالگی به این موفقیت دست پیدا کند.

 

سپس هالی بری فیلم «منک» را برندۀ جوایز بهترین فیلمبرداری و بهترین طراحی صحنه اعلام کرد. . هریسون فورد پس از خواندن یادداشت های منفی شدید یکی از فیلم های خود یعنی «بلید رانر ۱۹۸۲» روی صحنه ظاهر شد تا برندۀ بهترین تدوین را اعلام کند. امسال «صدای متال» توانست با رای داوران به این جایزه دست پیدا کند.

 

زندایا نیز روی صحنه آمد و اعلام کرد برندۀ بهترین موسیقی فیلم، «انیمیشن روح» است، فیلمی که در آن همه چیز به موسیقی ختم می شود چرا که شخصیت اصلی آن یک ترومپت نواز جاز است. این افتخار بین ترنت رزنر، آتیکوس راس و جان باتیست تقسیم شد. جایزۀ بهترین ترانه نیز به قطعۀ «برای تو می‌جنگم» از یهودا و مسیح سیاه از H.E.R تعلق گرفت. او با داشتن یک جایزه اسکار به همراه ۴ جایزۀ گرمی، در نیمۀ راه کسب عنوان EGOT قرار دارد.

 

آنجلا باست بخش یادمان ها را با قطعۀ «همیشه» از استوی واندر شروع کرد و از سال مرگبار و غم انگیزی که در آن به سر می بریم اشاره نمود. مرگبار و غم انگیز چه در خیابان ها و چه در اتاق های بیمارستان. این بخش با تصویر چادویک بوسمن به پایان رسید.

در یک تغییر شگفت آور، جایزۀ بهترین فیلم این بار دست به دست نشد و وظیفه اعلام آن به عهده ریتا مورنو افسانه ای گذاشته شد. این جایزه البته همانطور که معلوم بود به «سرزمین آوارگان» اهدا شد. فرانسیس مک دورماند، ستارۀ آن نیز به عنوان تهیه کننده این فیلم در برنده شدن آن سهیم بود. او در پایان سخنرانی پذیرش گفت: «ما این را به گرگ خود می دهیم» و صدای زوزۀ بلندی را روی صحنه طنین انداز کرد. ژائو در پشت صحنه فاش کرد که این کاری برای بزرگداشت تنظیم کنندۀ صدای فیلم، مایکل ولف اسنایدر بوده که اخیراً درگذشته است.

 

عجیب به نظر می رسید که اگرچه همیشه نمایش با اعلام بهترین فیلم پایان می یابد، این بار با اهدای جوایز بهترین بازیگر مرد و زن به پایان رسید. شاید تهیه کنندگان می دانستند که یک غافلگیری در راه است چرا که رنی زلوگر، بهترین بازیگر زن سال گذشته برای فیلم «جودی» نتیجه را اعلام می کند. امسال پیش بینی این دو جایزه از همه سخت تر به نظر می رسید. آیا این جایزه به ویولا دیویس برای «ریشه سیاه مارینی» می رسید، یا کری مولیگان برای «زن جوان آتیه دار»، یا آندرا دی برای «ایالات متحده دربرابر بیلی هالیدی» و یا ونسا کربی در «تکه های یک زن»؟

 

اما جواب منفی است. فرانسیس مک دورمند! او زیر لب می گوید: «من هیچ حرفی نمیزنم، صدای من شمشیر من است و شمشیر من کار من!» مک دورمند در حال رسیدن به رکورد کاترین هپبورن در داشتن چهار اسکار برای بهترین بازیگر نقش اصلی زن است (اگر چه او امروز اساسا با همراهی همسرش چهار جایزه را دارد). او همچنین با این جایزه در زمرۀ کسانی قرار گرفت که توانسته اند سه بار برندۀ اسکار بازیگری شوند: اینگرید برگمن ، والتر برنان ، دانیل دی لوئیس ، جک نیکلسون و مریل استریپ. علاوه بر این این اولین بار در ۱۶ سال گذشته است که یک فیلم همزمان برندۀ  اسکار بهترین فیلم و بازیگر اصلی می شود. آخرین باری که این اتفاق افتاد ، زمانی بود که هیلاری سوانک دومین جایزه اصلی خود را در سال ۲۰۰۴ برای فیلم «محبوب میلیون دلاری» به دست آورد.

 

اما بزرگترین غافلگیری آن شب را خواکین فینیکس، که سال گذشته برای فیلم «جوکر» برندۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شده بود را اعلام کرد. او با معرفی آنتونی هاپکینز به عنوان جانشین خود در این عنوان، به مراسم پایان بخشید. این در حالی بود که بیشتر کارشناسان اسکار شرط بندی خود را روی چادویک بوزمن گذاشته بودند تا پس از هیث لجر در «شوالیه تاریکی ۲۰۱۰» و پیتر فینچ در «شبکه ۱۹۷۶» سومین بازیگری باشد که این اسکار را پس از مرگ خود دریافت می کند. اما این گزینه از میان کارت ها در نیامد.

 

زیرا او با اعلام آنتونی هاپکینز غایب به عنوان جانشین خود ، نمایش را تعطیل کرد. بیشتر اسکارشناسان شرط بندی خود را روی چادویک بوزمن گذاشتند تا پس از هیت لجر در “شوالیه تاریکی” ۲۰۱۰ و پیتر فینچ در سال ۱۹۷۶ “شبکه” ، سومین بازیگر دریافت اسکار پس از مرگ باشد. اما در کارتها نبود. هاپکینز اما که روزگاری هانیبال لکتر سینما بود در حال حاضر پیرترین برندۀ این جایزه در سن ۸۳ سالگی است و این مرد ولزی تبار قطعا شایستۀ آن بود که به مراسم اسکار ۲۰۲۱ پایان بندی فوق العاده ای ببخشد.